Ցտեսություն, բարի գալուստ․․․

2014 թ-ի եռամսյա ամառային արձակուրդները կարելի էր համարել ավարտված, որովհետև վաղը սեպտեմբերի մեկն էր, ու ես նորից պիտի գնայի դպրոց,այն դպրոցը, որին այդպես էլ երեք տարի չկարողացա հարմարվել ու ինձ համարել նրա մի մասնիկը, ուր ամեն ինչ ուրիշ էր, ուր ամեն ինչ այնքան իրական ու անկեղծ էր, որ դրան նույնիսկ հավատալն էր դժվար։ Ոչ մի նոր զգացողություն (չնայած որ շրջանավարտ ասվածն արդեն ինձ համար էր), միչև չլսվեց ծանոթ ու մշտական ուրախություն ներշնչող ձայն. տիարի ձայնն էր. մեզ էր դիմում՝ շրջանավարտներիս, հիշեցնում էր, որ այդ տարի միայն մենք ենք լինելու կենտրոնում, ու միայն մենք ենք պարտավորվելու (բոլոր առումներով)։ Բայց արդյո՞ք ես հիշում էի, որ այս տարին ինձ համար յուրահատուկ է, որ վերջինն է՝ որպես դպրոցական, որպես աշակերտ ու որպես երեխա։ Չէի հիշում, որովհետև չէի ուզում հիշել, որովհետև էդ օրն ինձ համար ուղղակի իմ հերթական սեպտեմբերի մեկերից մեկն էր, դա այն օրն էր, որ երկարատև դադարից հետո պիտի տեսնեի ընկերներիս, ամեն մեկին մի քանի րոպե գրկեի ու բոլորին հերթով ասեի, որ կարոտել եմ։ Հենց էդպես էլ եղավ, բայց մի քանի րոպե նայեցի նրանց ու հասկացա, որ վերջին սեպտեմբերի մեկն է՝ որպես ոչ թե աշակերտ, այլ որպես սովորող, որպես ամենալավ, ամենաանկեղծ, ամենաբարի ու արդեն հարազատ դարձած ամենակրթահամալիրում։ Մի ամբողջ ուսումնական տարի փորձեցի համակերպվել կարգավիճակիս  ու փորձել ընկերներիս հետ ունենալ էն լավագույն զգացողությունները, որոնք հնարավոր էին։ Իսկ հիմա հասել ենք վերջին ու, այնուամենայնիվ, ուզում ենք հետ դառնալ։ Բայց կա մի շրջան, որտեղ ամենաերեխայականից պիտի սահուն անցում կատարենք ամենամեծական միջավայր, իսկ մեզ մնացել են ընդամենը հաշված օրեր այդ կետին հասնելու համար։
«Ցտեսություն» ասելը միշտ չէ, որ հեշտ է լինում, միշտ չէ, որ «մինչ նոր հանդիպում» իմաստն է կրում, մեկ-մեկ (ինչպես հիմա) պիտի ասենք էդ բառն ու գնանք ինչ-որ ուրիշի «բարև» տալու համար, «բարի գալուստ» լսելու համար․․․